Kazimierz Górski przyszedł na świat 2 marca 1921 roku we Lwowie. Od najmłodszych lat był związany z piłką nożną. Przed wybuchem wojny Górski grał w RKS Lwów, Spartakus Lwów i tamtejszym Dynamie na pozycji napastnika. W 1944 roku zgłosił do wojska na ochotnika i trafił na front. Działania wojenne przywiodły go do
Warszawy, w której pozostał po wojnie.
Od 1945 do 1953 roku grał w Legii Warszawa i zanotował pierwsze występy w reprezentacji Polski. Po zakończeniu kariery piłkarskiej Kazimierz Górski rozpoczął
pracę szkoleniowca w stołecznym klubie. Samodzielnie prowadził takie klub jak: Marymont Warszawa, Gwardia Warszawa oraz Lubliniankę.
W 1956 roku został trenerem Polskiego Związku Piłki Nożnej, który powierzył mu
szkolenie reprezentacji juniorów. Ważnym etapem w jego karierze były lata 1966 – 1970, kiedy to pracował z reprezentacją młodzieżową do lat 23, ponieważ z tej ekipy wywodzili się późniejsi bohaterowie igrzysk olimpijskich w 1972 roku i mistrzostw świata w 1974 roku.
W 1971 roku Kazimierz Górski objął stanowisko trenera pierwszej reprezentacji Polski. Debiut z tą drużyną miał miejsce w spotkaniu ze Szwajcarią w Lozannie, kiedy to polscy piłkarze wygrali 4:2.
Największym sukcesem kadry kierowanej przez Górskiego było wywalczenie złotego medalu olimpijskiego podczas Igrzysk Olimpijskich w Monachium w 1972 roku. Zaledwie dwa lata później nasi piłkarze pod wodzą trenera Górskiego zdobyli trzecie miejsce w finale mistrzostw świata, które odbyły się w Niemczech, a dwa lata później w Montrealu wywalczyli srebrny medal igrzysk olimpijskich.
Po kilku latach współpracy z reprezentacją Kazimierz Górski rozpoczął współpracę w greckich klubach: Panathinaikosie Ateny, Kastorii, Olympiakosie Pireus w latach 1977-81. Później powrócił do kraju aby trenować Legię Warszawa. W latach 1983-1986 roku ponownie wrócił do Grecji i został szkoleniowcem w Ethnikosie i Panathinaikosie, z którymi to drużynami zdobywał tytuły mistrzowskie oraz puchary kraju.
Po zakończeniu kariery trenera Górski wrócił do Polski i od 1986 roku zasiadał we władzach PZPN. Początkowo był doradcą prezesa związku, a w 1987 roku został wiceprezesem piłkarskiej
centrali. W latach 1991-1995 pełnił funkcję prezesa związku, a 3 lipca 1995 roku został prezesem honorowym Polskiego Związku Piłki Nożnej.
Kazimierz Górski był wielokrotnie nagradzany za swoją
pracę. W 1996 roku otrzymał od prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, za wybitne zasługi w działalności na rzecz kultury fizycznej. W 2001 roku uhonorowano go najwyższym odznaczeniem Międzynarodowej Federacji Piłkarskiej – otrzymał Złoty Medal Zasługi FIFA.
Zasługi Kazimierza Górskiego zostały zauważone również przez
dzieci. W 2001 roku otrzymał on od nich medal im. dr Henryka Jordana, przyznawany przez Towarzystwo Przyjaciół Dzieci. Dwa lata później legendarnemu szkoleniowcowi przyznano również tytuł doktora honoris causa Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku, a od 2003 roku stadion piłkarski Wisły Płock nosi imię Kazimierza Górskiego.
Dzień po swoich 85 urodzinach Kazimierz Górski został także odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazda Orderu Odrodzenia Polski. To jedno z najwyższych odznaczeń państwowych wręczył legendarnemu szkoleniowcowi prezydent Lech Kaczyński.
Przed meczem „Piłka nożna” pisała:
